Een voormalige jeneverstokerij
‘De rust die we hier ervaren, is onbetaalbaar. We wonen aan de rand van het bos. Veel beter kan het niet worden voor buitenmensen zoals wij,’ vertelt Els.
Samen met haar man Ken, hun kinderen Louis en Marcel en hun hond, poes en kippen woont ze in deze voormalige jeneverstokerij.
Het was liefde op het eerste gezicht toen ze deze woning bezichtigden en ze worden nog elke dag opnieuw verliefd.
Els werkt als creatief ondernemer. In haar dagelijks leven en haar werk vertrouwt ze blindelings op haar (buik)gevoel, en ze hecht veel waarde aan authenticiteit. Haar favoriete plek is dicht bij zichzelf, en dat probeert ze ook mee te geven aan haar kinderen.
Voordat Els haar man Ken leerde kennen, had ze nog nooit ergens langer dan tien jaar gewoond. Deze stabiliteit was nieuw voor haar en voelde als een warm bad.
Verbouwen met respect
De woning was oorspronkelijk een jeneverstokerij, die deel uitmaakte van Domein Maxburg in het noorden van België. Rond 1894 werd de stokerij omgebouwd tot een kapel en gingen de twee vleugels dienstdoen als stallen. In de jaren 1930 werden de kapel en de stallen aan pastoor Albert Naveau verkocht. Hij richtte er een natuurhistorisch museum en een bewaarschool op en organiseerde er vakantiekampen. Ook fungeerde de rechtervleugel enkele jaren als woning van zijn hulpje Rosa.
In de jaren 1990 werd de woning gerenoveerd door de vorige eigenaren – helaas met weinig gevoel voor authenticiteit. Toen Els en Ken het huis kochten, wilden zij juist wel verbouwen met respect voor de geschiedenis en in de stijl van de woning. In de kapel, die historisch erfgoed is, bleef alles behouden, waaronder de kruisweg, de marmeren vloer en het altaar.
In de woning zijn de reeds aanwezige materialen doorgetrokken. Zo werden de entree en de muur van de klinkers gemaakt die ook buiten lagen – een stukje vakmanschap van de vader van Ken, waar je meer van terugziet in en om het huis.
De kapel en de linkervleugel werden ook gerenoveerd. Voor de rechtervleugel is alleen het hoogstnoodzakelijke gedaan, zoals een nieuw dak. ‘Het bloemetjesbehang hangt er nog in flarden aan de muren.
Dromen en doen
‘Die charme en dat verhaal willen we nog een tijdje bewaren. Dat is ook een van de redenen dat we besloten hebben alleen de linkervleugel te verbouwen en niet de rechter, hoewel die er eigenlijk veel slechter aan toe is.
Wat we hiermee gaan doen, zal de toekomst uitwijzen. Onze zoon Louis wil er wellicht graag later een huisartsenpraktijk beginnen,’ vertelt Els.
Het proces tijdens de renovatie was minstens zo belangrijk als het eindresultaat en bevestigde hoe goed Els en Ken elkaar aanvullen. Els droomde, maar durfde niet. Ken sprong en nam haar mee. Els stond in voor het esthetische deel, Ken voor het technische. Hierin lieten ze elkaar volledig vrij en vertrouwden ze blindelings op elkaar.
Oud gebouw vol verhalen
Allebei houden ze van pure, organische materialen en mooie details. Daarnaast wilden ze slechts een beperkt aantal materialen gebruiken om de rust te bewaren.
Het stel werkte samen met architect Vera Suls van architectenbureau Vanhecke & Suls, met wie ze een goede klik voelden.
Els en Ken zijn geweldig trots op het feit dat ze samen een oud gebouw vol verhalen in waarde hebben hersteld, en hopen dit dan ook van generatie op generatie te kunnen doorgeven.