Met 7 andere gezinnen in één boerderij – Landelijk samenleven in de stad

Een jong Belgisch stel met een zoontje besloot om met zeven andere gezinnen op een 18e-eeuwse boerderij in Antwerpen te gaan wonen. Het resultaat is de perfecte combinatie van stad en platteland en van oud en nieuw – ook wat betreft de inrichting van het huis.

Door

Marzia Nicolini

— 02. augustus 2024

Je kunt wel zeggen dat Jesse Willems en zijn vrouw Jolijn Mathijssen een aanbod kregen dat ze niet konden weigeren. Hij is voormalig fotograaf en nu fulltime kunstenaar, zij heeft een communicatieopleiding gedaan met stadsplanning als specialisme.

Ze woonden in hartje Antwerpen toen ze van een vriend hoorden dat er aan de rand van de stad een 18e-eeuwse boerderij te koop was.

Onze vrienden konden de boerderij en de grond eromheen niet alleen kopen en zochten mensen die zin hadden om een woongemeenschap te beginnen. Omdat ik in de buurt ben opgegroeid, kende ik de boerderij, en ik was meteen enthousiast. Hij was wel erg vervallen en de gebouwen rond het hoofdhuis moesten worden verbouwd. Samen met zeven andere gezinnen hebben we er bijna vijf jaar aan gewerkt, vertelt Jesse.

Zo dicht bij de stad en toch meer dan 50 vogelsoorten in eigen tuin

Doordat de oude boerderij in een natuurreservaat ligt, hebben ze nu het voorrecht om midden in het groen te wonen op 20 minuten fietsen van het centrum van Antwerpen.

Jolijn en ik werken in de stad, dus die korte afstand is heel fijn. Tegelijk zijn we hier echt buiten. Ik ben een vogelliefhebber en vind het heerlijk om zo dicht bij de stad te wonen en toch meer dan 50 vogelsoorten te kunnen zien in mijn eigen tuin. Iedereen heeft zijn eigen woning, maar we delen een aantal gezamenlijke ruimtes en hebben ook een gemeenschappelijk huis, dat perfect is voor familiebezoek of ons jaarlijkse kerstfeest. We delen ook twee grote schuren, de kelder en de tuin – die is zo groot dat hij eigenlijk nooit vol aanvoelt. We hebben een fruittuin, een moestuin en twee grote weilanden, en de kinderen kunnen in het bos spelen.

Het huis van Jesse, Jolijn en hun zoontje Paolo (1,5) wordt gekenmerkt door gevels van donker hout, die een verbinding creëren met de natuur en verwijzen naar de vroegere functie van het gebouw als machinestalling.

De grootte hebben we gehandhaafd, maar het hele huis is verbouwd. En met duurzame materialen konden we dat energieneutraal doen. We wilden sfeer en een natuurlijke uitstraling en hebben daarom voor natuurlijke materialen gekozen. De buitenkant is van zwartgebeitst hout – symbolisch voor een gebouw dat letterlijk in de schaduw van het hoofdhuis staat.

De travertijnen lamp op de bijzettafel in de woonkamer was een verjaardagscadeau van Jolijn aan Jesse. Het kunstwerk is van de New Yorks-Antwerpse kunstenaar Jan Yoors. Onder de vensterbank is een boekenkast ingebouwd in het beton. Er staat een collectie zeldzame fotoboeken in, veilig weggeborgen voor grijpgrage kinderhandjes. De cactussen voor het raam staan in oude terracottapotten die Jesse op een rommelmarkt heeft gevonden. De bank Basecamp van Hay is een van de weinige nieuw aangeschafte items. De twee vintage FD130-fauteuils, met rugkussens bekleed met een gedessineerde stof, zijn ontworpen door Peter Hvidt & Orla Mølgaard-Nielsen. Het kunstwerk naast de trap is van Bram Bogart. In de open roomdivider staat een aantal vintage Afrikaanse objecten en je ziet nog net een stukje van een ruimtepak, dat door een testpiloot is gedragen en op een veiling in Florida is gekocht.

© Mr. Frank / Living Inside

Sterk gevoel van less is more

Vanbinnen zijn de wanden niet geverfd, maar is een leemfinish gebruikt.

Die geeft een mooi effect in de zon. De keuken is van walnotenhout en in het ronde raam tussen de keuken en werkkamer en in de slaapkamerdeur zit kathedraalglas. We hebben de basis vrij neutraal gehouden, zodat we de kunstwerken en meubels juist kleur konden geven, vertelt Jesse.

De kunstenaar verzamelt design, planten, souvenirs en kunst. Hij wordt aangetrokken door schoonheid en struint graag vlooienmarkten af, vaak samen met de kleine Paolo.

Desondanks is de inrichting, ontworpen door interieurschrijnwerker Stijn Janssens, minimalistisch, met een sterk gevoel van less is more.

We zijn dol op de galerist Axel Vervoordt en zijn wabifilosofie. Dus het was voor ons het allerbelangrijkste dat het huis een ziel zou hebben.

'Alles gaat al minstens 50 jaar mee'

De vele zorgvuldig uitgekozen items zijn een belangrijk onderdeel van het interieur. Alles lijkt harmonieus naast elkaar te bestaan, wat zorgt voor een rustige, ‘ronde’ sfeer.

Toch heeft Jesse een paar duidelijke favorieten.

De driepootstoelen en de ronde salontafel, die ik van mijn grootouders heb gekregen toen zij naar een verzorgingstehuis gingen. Ze hadden de meubels in de jaren 1970 gekocht, maar verder konden ze er weinig over vertellen. Ik heb de meubels opgeknapt en wat research gedaan. Het bleek dat ze in de jaren 1950 door het Franse designduo Adrien Audoux en Frida Minet zijn ontworpen en zijn gemaakt van wijnvaten en stro. Afgezien van het bed, de bank en de eettafel hebben we niet echt nieuwe meubels. Alles gaat al minstens 50 jaar mee.

Kunst speelt ook een belangrijke rol in het hele project, en die is wel vaak nieuw, vertelt Jesse tot slot.

Toen Jolijn en ik ons eerste kunstwerk aanschaften, een grote houtskooltekening van Rinus Van de Velde, was dat de grootste uitgave die we ooit in ons leven hadden gedaan. Tot de week erna, toen we ons eerste huis kochten. Destijds voelde het heel dom om die beide aankopen in dezelfde week te doen, maar intussen is Van de Velde een van de meest gewilde kunstenaars van België, en we zijn er nog steeds heel blij mee om een werk van hem in huis te hebben.