Om het lange, smalle perceel optimaal te benutten, kijk je dwars door meerdere kamers naar zee
Het huis van de toekomst moet natuurlijk duurzaam zijn, maar wat houdt dat eigenlijk in? Voor architect Julie Reinau gaat het onder andere om het ontwerpen van flexibele woningen van recyclebare materialen die lang meegaan, in een vorm die individueel kan worden aangepast.
DoorDe zon werpt diagonale schaduwen over de houten vloer en verwarmt de steen die, zoals in Japanse huizen, fungeert als overgang tussen twee niveaus. De warme, prettige sfeer en het ongekend gedetailleerde houtwerk lijken op geen enkele manier te verwijzen naar een prefabwoning, maar toch is dat het woord dat architect Julie Reinau steeds weer gebruikt om het huis te beschrijven dat ze samen met haar man en partner, Mads Reinau, de afgelopen tien jaar heeft ontwikkeld.
Outside In Housing heet het concept, en het is prefab in de zin dat het gebaseerd is op een bouwsysteem. Het huis wordt als een soort geraamte gebouwd, waarna je met het interieur aan de slag kunt. Het gaat echter niet om kant-en-klare modules, maar om een concept dat kan worden aangepast aan de specifieke locatie en aan het gezin dat in het huis gaat wonen – een soort eengezinswoning op maat dus.
- Voor mij is Outside In Housing interessant, omdat het niet alleen gaat om architectuur en ruimte, maar ook om een systeem dat op locatie wordt geleverd en in vier à vijf dagen geplaatst kan worden, vertelt Jullie vanuit het zonnige atrium van haar prototype, dat nu gebruikt wordt als zomerhuis voor haar eigen gezin.
Julie Reinau en haar man Mads hebben een huis ontworpen en gebouwd dat je in principe kunt demonteren en verplaatsen.
Vanuit de tuin ziet het vakantiehuis er simpel en transparant uit, en je beseft niet hoeveel er eigenlijk gebeurt achter die lichte gevel. De lijnen van de architectuur volgen het langwerpige perceel, en in de grote glazen structuur gaat een ervaring van ruimte op ruimte schuil: eerst een groot atrium, dan nog een verblijfsruimte en ten slotte een gang met aan de ene kant een glazen gevel en aan de andere kant slaap- en badkamers.
Dankzij de glazen gevels ziet het huis er telkens weer anders uit. Een van Julies favoriete tijdstippen is de schemering, wanneer de ramen de oranje en roze tinten van de lucht weerspiegelen. De stoelen zijn Pallisade Lounge Chairs van Hay.
In de woonkamer verdwijnen de raamkozijnen onzichtbaar in de vloer en achter de wand. Dat levert een onverstoord uitzicht op op het veld voor het huis en het strand in de verte. Daardoor heb je zelfs als de glaspuien dicht zijn het gevoel dat je midden in de natuur zit.
De keuken hebben Julie en Mads zelf ontworpen. Hij vormt een brug tussen de woonkamer en het meer teruggelegen deel van het huis. Als je de glazen deuren openschuift, vloeit de keuken over in de tuin en ontstaat er haast een buitenkeuken. De fronten van douglashout vormen samen met de eenvoudige wand van hetzelfde materiaal een rustige achtergrond voor de open ruimte eromheen. Het keukenblad is van gepolijst staal, dat een contrast vormt met het warme hout.
Vanuit de achterste kamer kijk je door de transparante ruimtes heen helemaal naar zee. Vanuit de middelste woonkamer daal je een klein stukje af naar de slaapkamers en vandaar loopt het plafond schuin af. Dus hoe dieper je het huis in loopt, hoe knusser en geborgener het wordt. De stapsteen is geïnspireerd op een Japanse traditie om een ruwe steen te gebruiken als overgang tussen buiten en binnen.
Aan de ene kant van het huis is consequent douglashout gebruikt voor de vloer, de wand en het plafond. Dat creëert een geborgen gevoel in de woning. Julie wilde zo min mogelijk ruimte verspillen aan gangen.
In de kleine gang tussen de keuken en het woongedeelte zit een ingebouwde kast waarin de meters, koelkast, wasmachine en bergruimte zijn weggewerkt. De kleine zitnis in het midden wordt vaak gebruikt. Vanuit daar kun je volgen wat er in de keuken, het atrium en de woonkamer gebeurt.
De slaapkamers zijn Japans geïnspireerd en vormen intieme houten ‘doosjes’. De zwarte achtergevel biedt tegenspel aan de vele open glasvlakken.
Er zit geen deur tussen de slaapkamer en de gang, omdat Julie en Mads graag een open flow tussen de ruimtes wilden. Uiteindelijk wordt van deze slaapkamer misschien een werkkamer gemaakt. Dan kun je je hier terugtrekken zonder het contact met de rest van het huis helemaal te verliezen.
De tegels in de badkamer zijn gemaakt van restanten van een bakstenenfabriek. Bij het ontwerpen van het interieur kwamen verschillende kleuren aan bod. Julie en haar gezin kozen uiteindelijk voor een lichte beige tint, omdat die hen deed denken aan het nabijgelegen strand en omdat de kleur van karakter verandert afhankelijk van het licht. De hoge rand van het douchegedeelte maakt een douchegordijn overbodig en de rand waar je dingen op kunt zetten, is een meubelstuk op zich, waardoor de noodzaak om extra elementen aan de ruimte toe te voegen minimaal is.
Oospronkelijk was het idee om alleen een daklicht te plaatsen in de slaapkamer, maar Julie besloot om het vertrek toch een hoog raam te geven, dat opent als een deur.
Julie Reinau.
