Tussen perfect en imperfect

Tijdens de architectuuropleiding kreeg ze vaak te horen dat haar projecten een beetje tussen wal en schip vielen – niet het een en niet het ander. Een doorsnee architectuurstudent zou dat misschien geen leuke boodschap vinden, maar voor architect en kunstenaar Alexandra Madirazza vormt het sinds haar afstuderen in 2021 de drijvende kracht achter haar multidisciplinaire werk.

• Want wat is er eigenlijk mis met de ruimte tussen dingen in? Daar zit nou juist de vrijheid, de spanning, de magie,’ benadrukt ze als we haar opzoeken in Hellerup ten noorden van Kopenhagen, waar ze met haar twee kinderen in een groot, klassiek appartement woont.

In haar ogen zijn hokjesdenken en titels eerder beperkend dan dat het de weg opent naar mogelijkheden en creativiteit. Daarom was ze ook niet bang toen ze ruim vijf jaar geleden haar goede baan als architect opzegde om haar droom om kunstenaar te worden na te jagen met Atelier Madirazza. Sindsdien is het snel gegaan, en inmiddels zijn haar werken in artistieke en creatieve kringen in Denemarken bekend en te vinden bij internationale galeries in onder meer Parijs, dat haar afwijkende, architectonische esthetiek
heeft omarmd. Haar werk speelt met het begrip ‘georganiseerde chaos’, waarbij ze steeds zoekt naar een balans tussen goed en fout, warm en koud, luid en stil, recht en kronkelig, mannelijk en vrouwelijk, wat tot uiting komt in de vorm van unieke organische wandvazen, enorme schalen, betonnen reliëfs en spiegels geïnspireerd op het ijs van Groenland.

• Toen ik als architect werkte, ging alles op de millimeter en moest het de hele tijd ‘goed, optimaal en correct’ zijn. Daar is niks mis mee, maar ik kon er niet mee overweg. Want voor mij liggen de energie en de magie juist in de tussenruimte. Daar ontstaan de vragen, daar is mogelijkheid voor verwondering, nieuwsgierigheid en dialoog tussen mensen. Kunst nastreven waarbij geen enkel idee verkeerd is en in principe alles mogelijk is, is de grootste vrijheid die ik ooit heb ervaren,’ zegt Alexandra.

Bij veel projecten waarbij ze gedurende haar tijd als architect betrokken was, had ze het gevoel dat het ontbrak aan focus en begrip voor de kunst. Die was secundair, als hij überhaupt al was meegenomen in het project. Daarom is ze er nu op gebrand een link tussen de twee werelden te creëren. Op het grensvlak tussen kunst, architectuur en design houdt ze zich daarom bezig met werken die zich verhouden tot hun omgeving of waar de kijker zich fysiek toe moet verhouden.

Net als met kunst is alles mogelijk in het interieur van het appartement van Alexandra, dat met zijn uitzicht op de Sont een heel bijzondere vibe heeft die je voelt zodra je binnenkomt. Niets ligt bij voorbaat vast, zolang het geheel maar een bepaalde logica heeft en zowel fysiek als psychisch het juiste gevoel achterlaat bij iedereen die hier komt. Overal in de woning vind je kunst, Deens en internationaal design en objecten die je nieuwsgierigheid en zintuigen prikkelen en tegelijk een thuisgevoel oproepen. Of het nu gaat om de grote stapel bakstenen midden in de woonkamer van de Deense kunstenaar Ulrik Weck of om de haard die Alexandra zelf heeft gedecoreerd met een groot reliëf van beton.

• Het ligt voor de hand om je huis alleen met Deense klassiekers in te richten, maar dan zou de ruimte helemaal doodvallen. Er is dan geen spanning of mystiek, en voor mij zou het seksloos en bijna saai zijn zonder een beetje tegenspel, waardoor de mensen die bij mij thuis komen zich verbazen en even blijven staan. Ik vind het heerlijk als door de ervaring van een interieur gesprekken ontstaan. Het uitgangspunt is natuurlijk dat het huis een fijne plek moet zijn, omdat het je basis is, waar je oplaadt na een drukke dag. Maar ik vind het belangrijk om nooit lui te worden. Je moet voelen dat je leeft. Ik denk niet dat je een goede energie en sfeer kunt berekenen. Dat is iets wat je voelt en ervaart.