Zweedse idylle: naar of uit bed is nu bewustzijnsverruimend moment

Twee delen verbonden door een terras

Het stel heeft vrienden in deze regio en kende Torö daardoor al goed. Het huis dat er stond was oud, maar Monica zag potentieel.

De rotsformaties en het meer zorgen voor een fantastische omgeving, en er groeiden allerlei planten, die door de seizoenen heen van kleur veranderen en die Monica herinnerden aan haar jeugd in Lapland.

Daarom heeft ze de materialen en de mensen die het huis hebben gebouwd ook uit het noorden van Zweden gehaald. Het huis is opgetrokken uit grenen, een houtsoort die langzaam groeit en daardoor extra sterk is. De gevel is met een siliconenproduct van OrganoWood behandeld en vergrijst in de loop der tijd.

Beperkingen als wegwijzers gebruikt

• We wilden zo eenvoudig mogelijk bouwen, zodat het huis een deel van de omgeving zou worden. Het moest als het ware een nieuwe structuur in de natuur worden, zegt Monica.

De beperkingen van het perceel zelf heeft Monica als wegwijzers gebruikt in het creatieve proces. Het vakantiehuis is in de footprint van het oude huis gebouwd, en uiteraard beperkt de omringende natuur – met name de rotsen – de mogelijkheden ook.

Het idee om twee aparte, door een terras verbonden huizen te bouwen, kwam dan ook voort uit praktische overwegingen: het huis moest op de oude plek komen te staan en de nieuwe delen moesten 180 graden uitzicht krijgen. Dat leverde de huidige vorm op, want anders had de constructie alle nieuwe ramen niet kunnen dragen.

Twee huizen – één woning

De oplossing had ook een ‘bewustzijnsverruimend’ effect. De twee huizen zijn zo ingedeeld dat het ene deel de sociale functies zoals de woonkamer en keuken bevat en het andere de slaapkamers. Je moet dus het terras oversteken als je naar bed gaat.

En hoewel de afstand volgens Monica niet meer dan ‘een grote stap’ is, heeft het toch een wezenlijk effect: je blijft als vanzelf even staan, of er nu een kille herfstbries staat of het een warme zomeravond is, en geniet van het moment.

• Ik houd van de lege ruimtes die tussen de gebouwen ontstaan, want die herinneren mij eraan dat ik buiten ben. Als je tussen de twee huizen loopt, worden je zintuigen scherper en voel je fysiek dat je je verplaatst. Dat heb je thuis in de stad niet als je van de ene kamer naar de andere gaat. Daar ben je binnen. Dit wandelingetje maakt me meer bewust van mijn omgeving, legt ze uit.

Als eerbetoon aan het oude huis, dat falurood was, heeft Monica de dakbalken hergebruikt onder het overstek. Op die manier hadden praktische overwegingen invloed op de esthetiek en de architectuur – het oude werd een deel van het nieuwe.

• Telkens als ik hier kom, voel ik een enorme vrijheid – echt het gevoel dat hoort bij zo’n vakantiehuis. Hier is de natuur de baas en is het leven simpel, besluit ze.