Gewoon je koffers pakken en bij zonsondergang de wijde wereld in rijden. Met dat idee zullen veel mensen die een hectisch leven leiden weleens spelen. Maar in de praktijk is de romantiek er voor de meesten al snel af, want je moet een plek vinden om te wonen en aan geld zien te komen. Daarom houden ze toch maar vast aan de vertrouwde sleur. Maar sommige mensen hebben meer lef. Josefine en Emil Ekstrand bijvoorbeeld, die een oude legerbus uit 1963 kochten. Begin 2019 knapten ze hem op en vertrokken ze met hun kinderen Leopold (4) en Hilma (2) naar Portugal. Hun droom was om in het zuiden te wonen, meer tijd met de kinderen te hebben en dichter bij elkaar en de natuur te komen. En dat lukt wel in een bus van 20 m², met twee kinderkamers, een keuken, een draagbaar toilet, een badkamer in de vorm van een elektrische douchekop, waterpomp en emmer en een interieur dat je uitklapt als een Zwitsers zakmes.
Na zes maanden on the road komt het gezin nu even op adem in een oud huis in de Algarve. Het huis staat zo dicht bij de kust dat het water bij vloed tegen de tuinmuur klotst. Maar wat betekent het voor een gezin om alles achter zich te laten en zo klein te gaan wonen? Volgens Josefine heeft het hen meer gedaan dan ze hadden verwacht.
"Je moet afscheid leren nemen, afstand doen van kleren, boeken en meubels. We hebben meerdere keren dingen moeten verkopen, weggooien en opruimen. Het was zo gek om mezelf te observeren: in het begin dacht ik dat ik echt alles had teruggebracht tot het uiterste minimum. Twee maanden later ging ik door mijn spullen heen en bleek ik nog steeds allerlei dingen te hebben die nergens toe dienden," vertelt Josefine.
Haar uitgangspunt is dat de materiële kant van het leven fluïde is en dat een thuis en een basis van vorm, kleur en plek kunnen veranderen. Ze vindt dan ook dat je prestige en materieel succes niet moet verwarren met kwaliteit van leven, want die twee gaan niet altijd hand in hand.
Josefine is ontwerper en Emil lichaamstherapeut. Nu leven ze echter van
de opbrengst van de verkoop van hun appartement en winkel in Kopenhagen, en van de inkomsten uit hun bedrijf LeoLeo Copenhagen, dat tijdloos en origineel design voor kleine kinderen ontwikkelt. Ze vullen hun dagen met kopen en verkopen en zijn dan ook niet tegen consumeren. Maar door de beperkte ruimte hebben ze meer inzicht gekregen in wat ze echt nodig hebben.
‘We zijn allebei gek op goed design, en voor mij als ontwerper zijn er ontzettend veel dingen waarvan mijn hart sneller gaat kloppen, vooral op de rommelmarkt. Maar ik ben nu selectiever geworden in mijn aankopen en denk er beter over na,’ vertelt Josefine, die leeft bij het principe ‘één erin, één eruit’. Dat helpt de kinderen ook als ze nieuw speelgoed zien. Dan denken ze samen na over wat er al in de la ligt en nog prima functioneert. Het is een manier van denken waar ze elkaar voortdurend aan herinneren.
