Waterbedrijf omgetoverd tot droomvilla

Anette Hedegaard en Niels Vrist kenden de meren rond Silkeborg allebei van kanotochten uit hun jeugd en waren klaar om afscheid te nemen van hun appartement in Kopenhagen en terug te gaan naar Jutland, waar ze zijn opgegroeid. Per toeval stuitte Niels op een verkoopadvertentie van een oud waterleidingbedrijf in het gebied dat ze op het oog hadden. Het gebouw deed geen dienst meer en was geen architectonisch hoogstandje, maar het
stel besefte dat ze de bouwelementen, materialen en de fundering konden hergebruiken. En de locatie was fantastisch.

• Bij de eerste bezichtiging was het echt een utopie. Het was een droom om hier een huis te bouwen, maar was het ook mogelijk?’ vertelt Niels.

Niet lang daarna stond hij met Anette en architect Kim Pretzmann Olesen op het dak van het oude waterbedrijf en keken ze aan de ene kant uit op het meer en aan de andere kant op het bos. En ze dachten: ja, het is mogelijk.
Uitdagingen waren er genoeg, want het perceel is klein, smal en steil en grenst aan een beschermd bos. Daar kwam de coronapandemie nog eens bij met alle leveringsproblemen van dien. Maar uiteindelijk was het allemaal de moeite waard, zeggen ze achteraf.

• We wisten dat we met een architect wilden werken om het perceel zo te gebruiken dat we dicht bij het bos konden zijn, want dat kon hier. En Kim is als architect lekker nuchter, en dankzij zijn achtergrond in de bouw kon hij bovendien praten met mijn vader, die bouwvakker is. Dat betekende ook veel. De indeling en de buitenruimtes zijn in hoge mate bepaald door de plek. Naast dat we de wensen van de eigenaren vorm willen geven, willen we altijd de locatie erbij betrekken. En op deze bijzondere plek is het bijna vanzelfsprekend dat je de eerste verdieping belangrijk maakt, waar je heel dicht bij de natuur kunt zijn en waar uitzicht en warmte is,’ zegt Kim, die medeoprichter en partner is van Nordpil Arkitekter.

Zijn bureau heeft een vestiging in Aarhus en Kopenhagen en is in heel Denemarken actief. De slaapkamers plaatste hij beneden, waar het rustiger en koeler is. Er waren maar een paar gesprekken nodig om tot het definitieve ontwerp te komen, dat heel dicht bij de eerste concepten lag. Anette en Niels vonden het onder andere belangrijk dat je prettig binnenkomt.

• We zagen voor ons dat je via een trap zou uitkomen in een warme houten passage, die vervolgens rechtstreeks naar een grote leefkeuken leidt,’ zo vertelt Anette. Daarom zijn de vloer, de wanden en het plafond van de hal bekleed met hout, net als de trap die omlaag leidt naar de slaapkamers. De architect stelde voor om in de richting van de heuvel en het bos een extra groot en diep raam te maken. Niels vertelt: ‘Hij overtuigde ons ervan dat er volume nodig was, en het is nu echt magisch als je de trap op komt.’

Als je vanuit de hal de leefkeuken binnenstapt, ontvouwt zich het uitzicht op het meer door de panoramaramen, en via de aangrenzende woonkamer kijk je naar de bomen. De architect wilde, in samenwerking met het stel, het uitzicht vanuit de verschillende ruimtes kanaliseren in plaats van een glazen huis te creëren waar ‘alles wordt weggegeven’. Als je via de woonkamer het grote terras naast het huis op loopt, krijg je het allemaal: het uitzicht op het meer en het gevoel dat je midden in het bos zit.

• Ik vind dat het echt goed gelukt is om de hele leefruimte zoals die nu is te integreren met het bos, en dat was het belangrijkste. We hebben hier geen tuin, maar daar krijgen we zo veel voor in de plaats. Onze zoon speelt al in het bos, en het is zo bijzonder dat je vanaf de eettafel op het terras direct tegen de bomen aankijkt,’ zegt Anette.