Een ode aan de modernistische architectuur van de jaren 1950

In een villawijk ten noorden van Kopenhagen wonen Camilla en Kasper met hun drie kinderen. Hun nieuwbouwhuis lijkt zo uit de jaren 1950 te komen, en dat is geen toeval. Ze interesseren zich al jaren voor architectuur uit deze tijd – een fascinatie die begon met een televisieserie over grote mid-century modern architecten als Charles en Ray Eames, Frank Lloyd Wright en niet in de laatste plaats John Lautner.

Toen Camilla en Kasper het perceel vonden waarop ze wilden bouwen, verdiepten ze zich ook in de Deense jarenvijftigarchitectuur, om inspiratie op te doen voor hun nieuwe woning. Ze lazen het boek Landmarks van Michael Sheridan, over Deense eengezinswoningen in de jaren 1950, en Eget hus (Eigen huis) van Christoffer Harlang en Finn Monies, over de huizen van Deense architecten zelf. Tijdens hun research stuitten ze op het huis van de Deense architect Erik Christian Sørensen, waar ze op bezoek mochten komen.

‘Het was zo’n zintuiglijke ervaring! Het licht bracht leven in het huis, en de woning had een transparantie die ons aantrok. We waren heel enthousiast over het mooie houtwerk, vooral in de entree. En het basisidee sprak ons aan: dat je een huis bouwt dat het decor vormt voor een prettig leven in plaats van een huis om mee te pronken. Dat namen we mee in ons eigen huis, dat aan de straatkant heel gesloten is en juist open aan de tuinkant,’ vertelt Camilla.

Omdat het huis van Erik Christian Sørensen het stel zo aansprak, zochten ze contact met een leerling van hem, de bekende Deense architect Lene Tranberg. Zij raadde hun haar collega Peter Kjær aan, die net voor zichzelf was begonnen. Camilla en Kasper ontdekten dat ze met deze architect helemaal goed zaten. Hij maakte 90 pagina’s aan tekeningen en hield gedurende het hele proces nauw contact met de aannemer.

‘Dat het huis zo mooi is uitgewerkt, is te danken aan de aandacht die Peter schonk aan de details. Vaak komen architecten met een stijl en met een paar kant-en-klare oplossingen. Dat doen ze om het betaalbaar te houden. Je moet er daarom wel rekening mee houden dat het iets kost om het zo te krijgen als je het hebben wilt, maar dat geld is goed besteed. Het gaf ons veel vertrouwen om samen te werken met een architect die tijdens het hele proces de verbinding vormde tussen ons en de bouwvakkers,’ legt Camilla uit.

Naast de details in de constructie van het huis heeft het stel ook veel aandacht besteed aan de kleuren op de wanden. Geïnspireerd door het kleurenpalet van Le Corbusier gingen ze be- seffen wat kleuren voor een ruimte kunnen betekenen en besloten ze kleur een centrale rol te geven in het interieur van hun nieuwe huis. Volgens Le Corbusier zijn kleuren net zo’n belangrijk basiselement voor de architectuur als de plattegrond. Dat devies namen Camilla en Kasper ter harte, en kleur is dan ook een geïntegreerd en belangrijk deel van het geheel geworden.

‘Het is spannend om op alle oppervlakken variatie aan te brengen met kleuren en materialen, en dan te kijken hoe het daglicht de kleuren beïnvloedt. Op een bepaalde manier lijken de kleuren in dit huis minder krachtig, omdat we helemaal geen wit hebben gebruikt. De gekozen tinten berusten op het zwart en het lichtgroen die de basiskleuren vormen in de gang, keuken, woonkamer en eetkamer. Ik had nooit gedacht dat ik oranje in de keuken zou kunnen hebben. Maar nu, twee jaar later, ben ik er nog gelukkiger mee dan eerst,’ vertelt Camilla.

De kleuren en materialen die een geïntegreerd deel zijn van de architectuur, de modulaire constructie waardoor de indeling makkelijk kan worden veranderd als de kinderen het huis uit gaan en de diverse inbouwmeubels laten duidelijk te zien dat het huis als één geheel is gedacht – net zoals in de tijd van mid-century modern. Het huis vormt een verfijnd eerbetoon aan een benadering van architectuur en design die nog altijd zeer actueel is.