Poëtisch potentieel in een graanpakhuis

Het is duidelijk dat Matthias belezen is en zich interesseert voor geschiedenis, kunst en cultuur. Hij rijgt de leuke anekdotes, verwijzingen en observaties aan elkaar. Zo gaat hij ook te werk met het inrichten van ruimtes, waarbij hij elementen met elkaar verbindt in een netwerk van zintuiglijke indrukken en betekenissen.

• Ik ben nooit een traditionele architect geweest, maar heb altijd meer aan de kunstzinnige kant van het spectrum gezeten. Een van mijn docenten op de architectuuropleiding, de landschapsarchitect Steen Høyer, was een rolmodel voor mij. Hij zag ruimte als iets wat is opgetrokken tussen een aantal punten. Dat kunnen fysieke punten zijn, zoals een boom, een glooiende heuvel, een bank, tafel of muur, maar ook de cognitieve lagen van context, geschiedenis en relaties die zich overal aan verbinden, legt Mathias uit.

Mathias vervolgt:

• De manier waarop ik over ruimte denk, is niet het modernistische geloof in een ideale wereld, waarin alles uit dezelfde tijd komt en is bedoeld om als een geheel te fungeren. Het is ook niet het postmodernistische idee dat je alles op één hoop kunt gooien en in een appartement als dit bijvoorbeeld Griekse zuilen kunt neerzetten. Het is meer een bepaalde gevoeligheid voor de verhalen die een plek al heeft, en die ik naar voren probeer te halen.

Mathias’ benadering van interieur, design en ruimte komt ook tot uitdrukking in zijn eigen huis, dat bol staat van de verhalen. Van het gebouw zelf, dat getuigt van een architectonische stijl uit 1733 en uit 1970, tot elk meubel, voorwerp en kunstwerk. Alles lijkt meerdere informatielagen te bevatten, van de materialen, het handwerk, de oorspronkelijke context en de persoonlijke relatie met het leven van Mathias en Alexander tot de manier waarop ze zijn gecombineerd. Hoewel het appartement kleiner oogt dan de officiële 75 m², ervaar je al snel dat er een grote binnenwereld schuilgaat in de fysiek bescheiden ruimte.